Zbliżała się dwudziesta pierwsza, więc powoli ruszyliśmy w stronę planowanego startu i już tutaj niespodzianka. Miałem ruszyć od falochronu wschodniego, ale okazało się, że plaża pozamykana bo w gazoporcie roztankowują statek i trzeba było się przemieścić. Na plaży za gazoportem zastał nas fascynujący widok okrętów i samego portu o zmierzchu. Widziałem już ze startu, że kilkanaście kilometrów przede mną jest wysoki klif i zastanawiałem się czy jest tam możliwość poruszania się plażą, jak się okazało był, ale taki troszkę jakby utrudniony – sporo głazów i podchodząca woda utrudniały bieg. Nocny bieg pozwolił mi podziwiać cudowny zachód słońca. Te wszystkie strefy zabawy działały przy plaży do wczesnych godzin rannych, więc muzyka i turyści w różnym stanie towarzyszyli mi do świtu – jednym nawet chyba przerwałem amory, ale skąd mogłem wiedzieć, że to nie dzik Krajobraz nadmorski jest fajny, ale nocą to nic szczególnego. Rano spotkałem wygrzewającą się foczkę, która nie chciała ze mną porandkować tylko szybko uciekła do Bałtyku – no cóż, chyba źle wyglądałem po nieprzespanej nocy Co raz większa senność zmusiła mnie do drzemki, ale przy wysokim klifie jakoś podświadomość nie pozwalała mi się położyć na plaży – nie wiem dlaczego, ale jakaś obawa, że jak zasnę może się osunąć, choć nawet biegnąc bym przed tym zwałem piachu nie uciekł, ale tak miałem. Drzemka postawiła mnie na nogi, a miałem już połowę zaplanowanego odcinka za sobą. Rześki ale zaniepokojony bólem w okolicy lewej pięty ruszyłem dalej. Śniadanie dodało mi sił więc bieg szedł naprawdę dobrze i mogłem sporo przyspieszyć. Zaczynały mi się pierwsze objawy do wstrętu na słyszany szum morza – tylko chlup, chlup, chlup i nic więcej, no poza turystami i nawoływaczami „popcorn, lody kawa…… „. Pierwszy dzień zakończyłem planowo, choć wolniej niż chciałem w Ustroniu Morskim, gdzie czekała już na mnie ekipa suportu z kolacją. Po kąpieli oceniłem straty w lewej nodze i ku mojemu zdziwieniu nie było to obtarcie tylko na achillesie pojawiła się kulka, co mogło oznaczać poważną kontuzję. Już wiedziałem, że muszę skorygować trasę na bardziej stabilną pod nogami i obserwować samą kulkę, czy nie rośnie.

Drugiego dnia jak zaplanowałem, tak zrobiłem. Pobudka przyniosła trochę złe wieści, bo okazało się, że piasek pobudził do pracy przywodziciele, które mocno dawały o sobie znać. Na szczęście apap i rozgrzewka na pierwszych kilometrach przyniosły pozytywny efekt. Nocny, a w zasadzie wczesnoranny bieg szedł świetnie do śniadania. Pauza jaką zrobiłem tylko wzmocniła ból w achillesie i znowu było trudno ruszyć. Szybko zadzwoniłem do Borysa, ten facet to cudotwórca i moje nogi dzięki niemu często dostawały nowe życie. Konsultacja nie pozostawiała złudzeń, ale dawała nadzieję. Instrukcja obklejenia udzielona, ale tejpy mam przecież w Ustce razem z Usią i Adasiem. Postanowiłem poszukać jakiegoś fizjo, który mnie w niedzielę przyjmie gdzieś i obtejpuje mi tę kostkę dodatkowo ją obluka. Udało się, klika kilometrów ode mnie znalazłem gościa, który odebrał telefon i zgodził się na wizytę. Poprawił mi humor, stawiając raczej na naciągniecie i pokleił nogę. Dodatkowy masaż nóg pozwolił znowu na przyspieszenie, a czas działał na moją niekorzyść. Musiałem dotrzeć do Ustki. Dzięki zabiegom droga do Jarosławca przeleciała jak z bicza strzelił. Okupiłem to bólem nóg ale teraz już zostało mi tylko 18 km po poligonie więc na spokojnie zdjąłem buty i w długą szybkim marszem po plaży. Mimo szybkiego przemieszczania się miałem coraz więcej przerw w tym kilka długich co wydłużyło dzień i na nocleg zameldowałem się dopiero ok 18:30, gdzie moja kochana z synkiem już czekali na mnie z kolacją. Po kąpieli zmieniłem odklejające się tejpy na nowe i posmarowałem obolałe mięśnie.

Etap do Władysławowa rozpocząłem znacznie wcześniej bo miałem do pokonania dodatkowe kilometry w głąb lądu, które wynikły z korekcji trasy. Trasa do Słowińskiego Parku Narodowego choć szybka to jednak mecząca. Sam Park to cudne ścieżki z mostkami wśród bagien, które było mi dane oglądać o najlepszej porze dnia – świt i zamglone bagna tworzyły niesamowity klimat. W tym czarującym świecie, pełnym ptactwa różnego zapomniałem o pozostałych mieszkańcach parku i wbiegając na kładkę myślałem, że się pode mną załamała. Trzask i huk jakiego narobił wystraszony dzik wybudziły mnie z letargu podziwiania parku i postawiły na równe nogi, ale i doprowadziły do tego, że więcej się rozglądałem Reszta trasy aż do Karwiny prowadziła ścieżkami leśnymi, trochę w moim klimacie bo pagórkowatymi co dawało szybsze zbiegi, ale i piaszczystymi co zmuszało do biegania obok ścieżek. Po drodze do Władka, na plaży spotykam się z Rafałem, który towarzyszy mi aż pod samą kwaterę. Usia już czekała z kolacją, a opowieść Rafała o biegu na Hel dała mi trochę do myślenia i po kąpieli spałem raptem dwie godziny, by ten monotonny kawałek tam i z powrotem pokonać nocą a nie za dnia. O czwartej rano miałem już cypel za sobą, ale i mocno zmęczony organizm. Położyłem się spać i tak mi minęły prawie dwie godziny. Do kwatery w Pogórzu zostało mi prawie pięćdziesiąt kilometrów przez Puck i dalej malowniczymi ścieżkami przez pola i plażę aż do Rezerwatu Beka, który jest zamknięty aż do końca lipca i zmusił mnie do kółeczka wokół. Na plażę wróciłem tuż przed Rewą, gdzie wśród golasów byłem jedynym tekstylnym prawie aż do centrum miasteczka . Na Rewie czekała na mnie Żonka z Synkiem i razem po obiedzie ruszyliśmy na cypel, by tam rozstać się i swoim tempem ruszyć dalej. Pogórze samo w sobie plaży nie ma więc z Usią umówiłem się przy starej torpedowni na plaży by razem dotrzeć na kwaterę. Generalnie tu dopadł mnie największy kryzys i pomyślałem o zakończeniu biegu w Gdańsku. Dlaczego w Gdańsku, bo to tutaj niesamowita Pani Małgosia z PGE zorganizowała media lokalne i nie tylko w celu nagłośnienia zbiórki i musiałem zrobić wszystko, by pomóc Filipkowi. Kilka godzin później pojawił się w sieci dramatyczny apel rodziców Filipka o pomoc, o wsparcie podkreślający jak szybko ucieka czas i już wiedziałem, że moja informacja o końcu w Gdańsku była pochopnie puszczona w eter.

Podsumowując, trasa poza kilkoma wyjątkami bardzo monotonna, co miało duży wpływ na to, że uciekałem jak najszybciej dalej, by nie męczyć głowy. Achilles na 90% naciągnięty, bo naderwany powiększałby kontuzję i raczej uniemożliwił zakończenie wyzwania. Dla mnie osobiście było to mega fajne i nowe doświadczenie ale jednak wolę zdecydowanie górskie wyrypy. Oczywiście jak przystało na moje opowiadania, chciałem podziękować. Moje podziękowania kieruję do Filipka, że mogłem z nim przeżyć kolejną zajebistą przygodę i w jakikolwiek sposób przyczynić się przez to do nagłośnienia jego sytuacji i zbiórki. Nie mogę zapominać o mojej cudownej Żonie Usi i Synu Adamie, którzy przemierzyli za mną całe wybrzeże niejednokrotnie kombinują jak to wszystko połączyć i co przygotować ojcu na kolację Dziękuję wszystkim partnerom i darczyńcom biegu za wsparcie zbiórki Filipka poprzez https://www.siepomaga.pl/maratonzyciafilipcholewa oraz https://www.siepomaga.pl/filip-sma . Jednocześnie proszę o dalsze wspieranie zbiórki jakimikolwiek kwotami ale również udostępnianiem głównej zbiórki Filipa co podnosi jego ranking. Oczywiście dziękuje Wam wszystkim, którzy byliście ze mną na całej trasie dmuchając mi w plecy i unosząc moje nogi do biegu. Teraz czeka mnie kilka tygodni leczenia i mam nadzieję, ze do końca sierpnia zagoję bóle bo czeka mnie nie lada wyzwanie na BUT Challange a to nie przelewki. Pozdrawiam i kieruję się na wywczas

P.s.

Najpiękniejsze plaże jakie wg mojej oceny mogę polecić – okolice Dźwirzyna i Mierzei Wiślanej oraz sama Łeba. Natomiast z pełną odpowiedzialnością odradzam okolice Rewy, i potem Trójmiasta, ale to tylko moje odczucia i poglądy. Co do przemyśleń i tego co działo się ze mną podczas biegu – no cóż. Ultra jest kobietą i zmiany nastroju są tutaj nieobce. Od złości i załamania po euforię i to kilka razy dziennie Najgorszy był moment dojazdu do fizjo i powrotu na trasę, w głowie tysiące myśli i oczywiście podpowiedzi z głębin typu – zakończ, masz przecież wymówkę, masz kontuzję, nie męcz się, po czym tąpnięcie i bieg dalej. To niesamowite ile człowiek ma myśli w głowie i jak one są od siebie różne. U mnie wygrało dobro naszego Szefa Filipka i cieszę się, że tak się stało.